Ik heb een corrigerende tik gekregen. Van Henny Huisman. Een paar raadscollega’s en de jonge wethouder van D66 stonden erbij als stille getuigen. Het moment was best onverwacht. Henny Huisman was al van mij weggebeend naar de deur van de raadszaal. In een soort halfachterwaartse beweging raakte de handzwaai van de Bekende Nederlander mijn bovenarm. Niet gemeen of hard. Het was een tik, geen klap of uithaal. Gewoon, een tik. Goed gemikt, dat wel.
Daar stond ik, nauwlettend bekeken door de collega’s plus de jonge wethouder van D66. De laatste had kort daarvoor nog aan de raad uitgelegd dat een homozebra onveilig is, en dat hij in plaats daarvan voorstelt om ergens in het dorp een strookje straattegels in regenboogkleuren te laten verven. Zit wel wat in, had ik laten weten. Bovendien ziet het er niet uit, die gekleurde strepen op asfalt.
Henny Huisman, die ons als enige bezoeker vanaf de tribune in de raadszaal aan het werk had gezien, riep me terug toen ik bij de schorsing van de vergadering naar de hal wilde gaan.
‘Meneer De Haan, ik wil u nog even wat zeggen’, klonk het door de raadzaal. En ik zag dat Henny Huisman, T-shirt, zomerbroek – het gemeentehuis is op fietsafstand – zich losmaakte uit het groepje raadsleden met wie hij geanimeerd had staan praten.
‘Meneer De Haan, u bent een bekend gemeenteraadslid. U bent altijd vol ideeën en creatief. Wat ik ga doen als ik burgemeester van Castricum ben, lees ik terug in uw verkiezingsprogramma’s. En nu valt u een collega af die zich inzet voor een homozebra’.
Gebruikmakend van de adempauze, besloten we elkaar ter kennismaking alsnog de hand te schudden. ‘Die zebra, meneer De Haan, is geen idee van uw collega. Dat is een idee van mij. Sinds twee jaar mag ik mij de homovader van Nederland noemen. Ik bezoek overal evenementen, ik zet mij in voor de LHBTI’mensen. De homozebra is een uiting van een warm welkom aan iedereen’.
Mijn verweer – een raadslid dat een homozebra bepleit en tegelijkertijd asielzoekers, vluchtelingen en migranten buitensluit is dubbelhartig – treft geen doel. ‘Ik ken uw collega Ralph Castricum niet. Ik ken de beweging Forza die hij aanhangt niet. Ik bemoei me daar niet mee. Als u mij dan toch wilt plaatsen, dan ben ik meer van GroenLinks dan van de VVD. Ik wil een homozebra in Castricum. U bent een creatief raadslid. U moet met goede dingen komen’.
Het gesprek stokt. De spreker kijkt me met strenge blik aan. En wendt zich vervolgens af.
Wat volgde is bekend.
De volgende dag lees ik van Henny Huisman op Twitter dat gisteravond teleurstellend de motie regenboogzebra is afgewezen uit rancune tegen raadslid Ralph Castricum. ‘Appels en peren’!
Hij zegt het.
De stemming is over 14 dagen.